O książce: 2020 / Mam 42 lata. Jestem kochaną mamą i kochającą teściową. Tak, to wszystko. To prawda, że ​​\u200b\u200bnie zrobią mnie jeszcze babcią. W moim życiu wszystko jest w porządku. Praca, dzieci przyjeżdżają z miasta na weekend. Michaił jest przyjacielem jego zięcia, który przyjeżdża z nimi w każdą sobotę. Tak, jest starszy od mojego zięcia, ale jest ode mnie znacznie młodszy. Oznacza to, że dla mnie jest on jedynie przyjacielem moich dzieci. Ale dlaczego wydaje mi się, że on czuje do mnie coś więcej? Wszystko nagle się wali. Jak ruszyć dalej, gdy nie masz już sensu życia? Kiedy na samą myśl o nich nie mogę oddychać? Jak Michaił może żyć po tym, jak stał się niepełnosprawny? Jak powinien żyć on, młody i niegdyś zdrowy człowiek? Jak możemy teraz oboje żyć? Żyć, być szczęśliwym? O jakim szczęściu możemy mówić? Tylko o szczęściu pomimo.